У Беларусі распадаецца больш чым палова шлюбаў, і днямі сталі вядомыя самыя папулярныя прычыны гэтага. Выявілася, што праз шлюбную нявернасць пары разводзяцца радзей за ўсё — у 7% выпадкаў. Праўда, здаецца, судовая статыстыка ўлічвае не ўсе разводы: у выпадку адсутнасці дзяцей і маёмасных спрэчак працэдура скасавання шлюбу праходзіць проста ў ЗАГСе, а прычыны рашэння мужа і жонкі агучваць не трэба. Тым не менш «Люстэрка» знайшло людзей, якія сцвярджаюць: іх шлюб разбурыўся менавіта праз нявернасць аднаго з сужэнцаў. Мы спыталі, як выглядалі іх адносіны да таго, як здрада ўскрылася, і ці былі спробы ўсё ж захаваць сям’ю.
Усе імёны ў тэксце змененыя з меркаванняў бяспекі.
«Дапамагла купіць мужу добрую машыну, на якой часцей ездзіла яна, а не я»
Са сваім мужам — цяпер ужо былым — Юлія пазнаёмілася трохі больш за дзесяць гадоў таму. Тады ёй было крыху за 20 — амаль адразу маладыя людзі пачалі сустракацца. Адносіны пара ўзаконіла ўжо праз два гады. Але з дзецьмі не спяшаліся: са словаў Юліі, хацелі спачатку «стварыць для гэтага ўмовы», бо ў іх выпадку на фінансавую дапамогу бацькоў разлічваць не даводзілася.
— Па-мойму, шлюб быў цалкам нармальны. Вядома, сваркі ў нас бывалі, але ў параўнанні з сямейнымі сваркамі маіх сябровак, якія суткамі не размаўлялі з мужамі і спалі з імі ў розных ложках, нашыя рознагалоссі здаваліся дзіцячым садком, — мяркуе суразмоўніца. — Муж, можна сказаць, стаў музай для мяне: натхняў развіваць мае творчыя якасці. Ён таксама стараўся і імкнуўся зарабляць пабольш.
Праблемай стала тое, што «стварыць умовы» для будучых дзяцей усё роўна аказалася не так проста. У горадзе, дзе жыла сям’я, цяжка знайсці працу, якая была даспадобы і прыносіла годны заробак. Спачатку Юлія выкладала ва ўніверсітэце, а потым вырашыла паспрабаваць пайсці ў сістэмныя адміністратары. І «зразумела, што знайшла сябе» — аказалася, ёй цікавей працаваць з тэхнікай, а не з людзьмі.
— Я часта праглядала вакансіі і нічога добрага не знаходзіла. А потым мая аднагрупніца, якая даўно з’ехала ў Санкт-Пецярбург, прапанавала прыехаць глянуць, што ды як. Так я паехала туды «на разведку», а муж застаўся ў Беларусі. У яго было нядрэннае месца ў сферы лагістыкі, кідаць якое, пакуль незразумела дзеля чаго, не хацелася, — расказвае Юлія.
Пагадзілася паехаць жанчына лёгка: кажа, «давярала мужу больш, чым сабе». На той момант яны былі ў шлюбе ўжо больш за тры гады, ды і план на будучыню таксама быў ужо акрэслены. Муж Юліі таксама збіраўся пераехаць у Расію.
— Я знайшла там працу з добрым заробкам, частку яго аддавала мужу і дапамагала яму сабраць на новы аўтамабіль, — успамінае суразмоўніца. І дадае: — Менавіта на адлегласці я зразумела, што жыву сустрэчамі з мужам, што сапраўды бачу нашую будучыню, што хачу з ім дзяцей. Нават калегі заўважалі мае светлыя вочы, калі я вярталася пасля выходных, прабаўленых у Беларусі.
Аднак прыкладна праз год такога жыцця на адлегласці выявілася, што не ўсё так цудоўна. Чарговым разам, калі Юлія прыехала дадому да мужа, яна, як звычайна, вырашыла скарыстацца камп’ютарам. Ён быў у сям'і адзін і ім карысталіся абое.
— Проста на аўтамаце вырашыла пачысціць кошык працоўнага стала. Не ведаю, што мяне пацягнула адкрыць яго спачатку, але ў мініяцюрах файлаў я ўбачыла выяву жаночых ног. Яны былі не мае, — заўважае Юлія. — Я аднавіла файл і трапілі ў папку, куды Viber захоўвае выявы з перапісак. Там я ўбачыла і іншыя фота. Гэтай жанчыны, мужа з ёю, яе гумкі для валасоў на стале нашай кватэры… Я не магла паверыць, што такое здарылася са мной. Я не ўсведамляла тое, што адбываецца, стан шоку быў.
Паводле жанчыны, здавалася, ёй «уваткнулі нож у спіну». Спачатку віны за тое, што з’ехала на заробкі ад мужа, яна не адчула. Кажа, не раз пераконвала мужа, што можа прыязджаць хоць кожныя выходныя: дазвалялі і графік, і грошы. Але той сам адмаўляўся.
— Праблем у сэксе ў нас таксама не было ніколі, нават калі ён ужо, як потым высветлілася, пачаў здраджваць. Па тэмпераменце ў мяне лібіда актыўнейшае, таму адмовы, хутчэй, з яго боку здараліся. А з ёй ён займаўся сэксам проста ў нашым ложку, — апісвае суразмоўніца. — Прывозіў яе да нас дадому, «катаў» на прыроду… Я памятаю крыўду, што дапамагла купіць мужу добрую машыну, на якой часцей ездзіла яна, а не я. У выніку мы пагаварылі, і муж папрасіў даць яму шанец. Каханкай аказалася жанчына з яго працы. Яна была старэйшая, у разводзе і з дзіцем. Паводле словаў мужа, ён не думаў, што гэта ўскрыецца — лічыў, што «проста пагуляецца» і пераедзе да мяне.
Пасля той размовы Юлія папрасіла час на роздум. Яна хацела зразумець, ці зможа перажыць гэтую сітуацыю. І пасля выходных дома зноў з’ехала ў Расію на працу.
— Там мяне пачало жорстка кілбасіць: раніцай прачыналася — і адразу ліліся слёзы. Асабліва моцна прасела самаацэнка. Да таго як я знайшла тыя фатаграфіі, я была ўпэўненая ў сабе, думала, што я годная і добрая жонка, — кажа Юлія. — Днямі пракручвала ў галаве ўспаміны, складаючы пазл. Напрыклад, супастаўляла, калі ён не адказваў увечары, а потым скардзіўся, што суседзі шумяць і ён проста не выспаўся, лёг крыху раней…
Мужа, як успамінае Юлія, раздражнялі яе слёзы. Напружанне і зрывы заўважылі нават бацькі і сяброўкі, але жанчына саромелася падзяліцца з імі тым, што адбываецца. Замест гэтага вырашыла звярнуцца да псіхолага. Праз месяц сеансаў са спецыялістам Юлія зразумела, што ўсё роўна гатовая паспрабаваць будаваць з мужам будучыню, нягледзячы на «праселы давер».
— І вось я прыязджаю ў адпачынак дадому. Праз два тыдні, прабаўленых з мужам, ён заяўляе мне на прагулцы, што зразумеў: ён не хоча будаваць са мной сям’ю. Цяпер ён нібыта цвёрда перакананы, што ў адносінах не бывае сварак, як у нас, што мусіць быць жарсць 24/7. У нас жа яе не было, — расказвае жанчына. — У той момант у мяне перакуліўся свет. Я яшчэ толкам не акрыяла ад мінулага ўзрушэння, а тут наступнае. Я слухала, як ён казаў, што я прыгожая, разумная і добрая жонка, а праблема ў тым, што гэта ён не хоча сям’ю. У мяне ж проста цяклі слёзы па шчоках.
З таго моманту муж і жонка перасталі жыць разам, але разводзіцца не спяшаліся: у пашпарце ў абаіх проста стаяў штамп. Паводле Юліі, спярша яны хацелі вырашыць грашовыя пытанні: муж хацеў вярнуць суму, укладзеную ёю ў яго аўтамабіль. Нягледзячы на здраду, дзяліць маёмасць праз суд не хацелася нікому. Таму афіцыйна пара разышлася толькі праз два гады пасля самой здрады.
— Мне здаецца, былы муж дагэтуль сам не ведае, чаго хоча ў гэтым жыцці, — лічыць Юлія. — Гледзячы на сваіх сяброў, ён бачыць, як у сем’ях жарсць знікае, застаецца толькі прыязнасць і сяброўства, але ён упэўнены, што ў яго так не мусіць быць. Думаю, у яго проста ў дзяцінстве не было перад вачыма мадэлі здаровай сям'і, у мяне ж акурат такая. Я спрабавала да яго дастукацца і растлумачыць, што адносіны ў руках абаіх, што заціханне пачуццяў — нармальна, але дарэмна.
Да сваёй каханкі, дарэчы, муж Юліі ў выніку таксама не сышоў.
«Чытаю — і не разумею нічога. Такія пяшчоты…»
Шлюб Івана скончыўся, як кажа ён сам, праз «адну нявінную эсэмэску». На той момант са сваёй жонкай мужчына пражыў 16 гадоў: пазнаёміліся яны яшчэ ва ўніверсітэце, пакуль вучыліся.
— Але гэта не значыць, што адносіны былі легкадумнымі, — адразу адзначае суразмоўца. — Да роспісу мы тры гады сустракаліся, прычым, па сутнасці, ініцыятаркай адносін была Наталля. Яна як магла старалася звярнуць на сябе ўвагу — і пасля я быў удзячны ёй за такую настойлівасць. І да, і пасля вяселля мяне ніколі не пакідала адчуванне, што мы і ёсць палоўкі аднаго цэлага.
Іван кажа, што кар’ера яго жонкі была звязаная з частымі раз’ездамі, а таксама ёй трэба было трымаць сябе ў добрай фізічнай форме. Менавіта таму з дзецьмі пара не спяшалася. Але калі Наталля пачала займацца па сваёй спецыяльнасці «справамі больш адміністрацыйнага характару», у пары нарадзілася двое дзяцей.
— Нягледзячы на гэта, кар’ера жонкі працягвала складвацца ўдала. У мяне праца таксама звязаная з камандзіроўкамі за мяжу, непрацяглымі, але даволі частымі. Дзяцей у перыяды нашай адсутнасці дапамагалі глядзець мае бацькі, — кажа Іван. — Так што расстанне і адлегласць, можна сказаць, сталі для нас нормай, і мы давяралі адно аднаму. Увогуле, я ўпэўнены, што 15 гадоў мы сапраўды не здраджвалі. Былі ўзорнай сям’ёй: жылі ў дастатку, летам ездзілі на мора, зімой каталіся на лыжах.
Тое, што жонка завяла раман за яго спінай, Іван нават не западозрыў. Кажа, той год выдаўся складаным: і ў Наталлі пастаянна былі цяжкасці на працы, і ў яго камандзіроўкі «з'ядалі» шмат сіл. Як у такім рэжыме можна завесці яшчэ і сувязь на баку, Івану і ў галаву не прыходзіла.
— Пасля цяжкага перыяду мы акурат вырашылі адпачыць на моры. У апошні дзень адпачынку сядзім у аэрапорце, чакаем паведамлення ад нашых сяброў, ці змогуць яны нас сустрэць па прылёце. Жонка адлучылася на пару хвілін — і тут я бачу, што на яе тэлефон прыйшло паведамленне. Натуральна, я не стаў яе чакаць і паглядзеў: мы ж чакалі весткі ад сяброў. Чытаю — і не разумею нічога. Такія пяшчоты… Першая думка: «Гэта нейкая памылка! Хтосьці пераблытаў нумар».
Але літаральна праз пару секунд Іван ужо заўважыў, чыё прозвішча стаіць у графе «ад каго». Гэтага чалавека ён ведаў асабіста: дзелавы партнёр жонкі.
— Ён даўно дабіваўся ад маёй жонкі згоды на адну фінансавую ўгоду. Наташа нават абмяркоўвала са мной гісторыю знаёмства з ім. Маўляў, такі нахабнік, — успамінае Іван. — А ён узяў яе ў абарот вельмі па-майстэрску. Пачаў збліжацца, граць на яе самалюбстве. Рабіў учынкі, якія выглядалі як жэсты шырокай душы і пры гэтым дапамагалі ёй прасоўвацца па службе. І галоўнае — ён увесь час гаварыў, што яна найлепшая, што вартая большага. Відаць, так усё і пачалося, хоць я адразу і не зразумеў: настолькі давяраў жонцы, што нават сустракаў у аэрапорце іх разам. Ён жыў у Маскве, а жонка лётала туды па справах.
Іван кажа, што дадому з таго адпачынку яны вярталіся моўчкі. Яму абмяркоўваць сітуацыю не хацелася: прызнае, што на той момант «граў ролю пакрыўджанага». Наталля ж, паводле яго ўспамінаў, пасля самалёта «ўсю ноч праплакала».
— Гэта стала для мяне настолькі нечаканым, што немагчыма было паверыць, як подла ўсё выйшла. Сітуацыя дакладна не выглядала драматычна, як у кіно, калі героі кажуць: «Нам трэба сур’ёзна пагаварыць», — апісвае той час Іван. — Што рабіць, было абсалютна незразумела. Падаць на развод, вядома, стала маёй першай рэакцыяй.
Аднак да гэтага дайшло далёка не адразу. Сям’я вярнулася дадому, «раз'ехалася» па розных пакоях, і амаль тут жа Іван з’ехаў за мяжу ў запланаваную камандзіроўку. Мужчына спадзяваўся, што праца зможа яго адцягнуць і «прывесці ў сябе». Так і выйшла: прыйшло ўсведамленне, што ў выпадку разводу «альбо мне давядзецца стаць нядзельным татам, альбо жонцы». А дзеці ў пары былі яшчэ досыць маленькія — пакідаць іх без увагі абаіх бацькоў адразу не хацелася.
— Мяне хвалявала, наколькі ўсё далёка зайшло, — прызнаецца мужчына. — За час маёй адсутнасці жонка ўжо прывяла яго да сваёй мамы, якая заклікала яе адумацца. Не дапамагло: пасля прыезду я пачуў ад Наташы, што яна кахае яго і хоча з ім жыць. Але для мяне гэта гучала як незразумелая перспектыва. Ён жыве ў Маскве, у яго таксама свая сям’я. Я, дарэчы, звязваўся з яго жонкай — аказалася, яна ў курсе, такое «не ўпершыню».
Пасля гэтых сцэн, як кажа Іван, яго чакаў пакутлівы год. Ён цалкам занурыўся ў працу і стараўся аддаваць увесь вольны час дзецям.
— Мне хацелася нейкага пакаяння, хоць яго не было. Але і няшчасную жанчыну бачыць балюча, — адзначае суразмоўца. — Наташа практычна прасіла мяне дапамагчы справіцца з усім гэтым. Маўляў, я слабая жанчына, што мне рабіць? Прэтэнзіі, вядома, таксама гучалі. Кветак не дарыў, прыгожых словаў таксама не казаў. Але самае галоўнае — ён пераканаў яе, што яна «перажыла» нашыя адносіны і вартая большага.
Іван кажа, што ад напружання і нервовага стрэсу ў жонкі пачаліся праблемы са здароўем. Урэшце прыйшлі да таго, што Наталля захацела завязаць з адносінамі на баку. Так прыкладна праз год у мужа і жонкі «ўсё пайшло да замірэння».
— Жонка хадзіла да псіхолага, расказвала пра перажыванні, чаго не было ўжо даўно, бо жылі як чужыя, — расказвае мужчына. — Але ў адзін цудоўны момант яна не закрыла сваёй пошты — так мне стала даступная ўся гісторыя іх адносін. Мяркуючы з лістоў, пару месяцаў таму ў іх і праўда ўсё скончылася, але мне было ўжо няважна. А там — уся паўната. Уключаю прынтар і панеслася… Яна яму вершы, аказваецца, пісала. Увогуле, калі жонка вярнулася дадому, я яе сустрэў яе ж словамі, толькі адрасаванымі каханку.
Са словаў Івана, ад чытання было «немагчыма ўтрымацца». Хоць цяпер ён называе тыя дзеянні памылкай. У лістах ён убачыў «усю глыбіню падзення» Наталлі — і гэта, як лічыць Іван, стала ў першую чаргу невыносна для яе самой. Чым бы скончылася, калі б мужчына не знайшоў перапіскі, яму цяжка сказаць.
— На развод у выніку падала сама Наташа. Два разы адкладала, але ўсё ж падала, — успамінае Іван. Выявілася, што яна цяжарная ад каханка. Той арандаваў ёй кватэру — і яна туды пераехала.
З таго часу прайшло ўжо больш за дзесяць гадоў. Як заўважае Іван, цяпер ён успрымае ўсё тое, што адбылося, «можна сказаць, нават з гумарам». Але тады сітуацыя здавалася яму сапраўдным вар’яцтвам.
— Думаю, калі хтосьці кажа пра іншыя прычыны разводу, не пра здраду, часта проста хавае праўду. Усё ж нявернасць асуджаецца ў грамадстве, вось людзі сябе і абяляюць, — разважае Іван. — Напрыклад, у маім атачэнні ўсе разводы адбыліся менавіта з гэтай прычыны. Цяпер я ўпэўнены, што ў любым разрыве вінаватыя абое, хоць тады мяне гэтая думка неяк крыўдзіла: я ж такі верны, гэта ўсё яна. Мая пыха патрабавала пакаяння, а трэба было праявіць любоў. Жыццё пасля здрады ёсць, патрэбнае толькі жаданне. Радуюся за тых, у каго атрымалася захаваць сям’ю.
У самога Івана асабістае жыццё ў далейшым склалася добра: ён сустрэў жанчыну, з якой разам ужо шмат гадоў і «жывуць душа ў душу». Мужчына кажа, што з часам боль і рознагалоссі з былой жонкай таксама мінулі, і цяпер яны нават «някепска камунікуюць».
Чытайце таксама
